[ad_1]
هیچ ناشری مایل و قادر به چاپ آثار خود در چین نیست. پست ها و مقالاتی در شبکه های اجتماعی که از او حمایت می کنند اغلب سانسور می شوند. چندین نفر که علناً در مورد او صحبت می کردند مجازات شدند ، از جمله یک استاد ادبیات ووهان که عضویت در حزب کمونیست و حقوق تدریس خود را از دست داد.
امی ی ، سازمان دهنده گروه داوطلب برای افراد معلول در ووهان ، گفت: “من فکر می کنم نیش نیش در مورد آنچه اتفاق افتاده است می نویسد.” “در حقیقت ، من فکر نمی کنم که این جدی ترین شرایط را شامل شود. دفتر خاطرات او بسیار معتدل است. من نمی فهمم که چرا حتی چنین چیزی را نمی توان تحمل کرد. “
این جستجوی یک داستان خطراتی را به همراه دارد. این افراد ساکت است که می توانند قبل از اقدام احمقانه به دولت هشدار دهند ، مانند لغزش درگیری یا دخالت در ماشین رشد اقتصادی چین.
همچنین این احساسات واقعی مردم چین را پنهان می کند. در خیابان به صورت حضوری ، اکثر چینی ها خوشحال می شوند که به شما بگویند چه چیزی به ذهن شما خطور می کند ، شاید با جزئیات. اما چین در سال 2020 به مکانی مبهم تر تبدیل شده است. سانسور آنلاین حتی شدیدتر شده است. تعداد کمی از چینی ها تمایل دارند که خطر صحبت با رسانه های غربی را بپذیرند. پکن بسیاری از روزنامه نگاران آمریکایی از جمله روزنامه های نیویورک تایمز را اخراج کرده است.
این داستان تنها به این معنی است که افرادی که در آن نمی گنجند ، رها می شوند.
خانم ی ، سازمان دهنده ی یک گروه داوطلب در ووهان ، اعتقاد ندارد ووهان می تواند ادعای پیروزی بر همه گیری را داشته باشد. وی گفت: “تمام دنیای من تغییر کرده است و احتمالاً هرگز به آنچه در گذشته بود باز نخواهد گشت.”
او هنوز با افسردگی و ترس از ترک آپارتمانش دست و پنجه نرم می کند. او که قبل از همه گیری بیرون می رفت ، از زمان پایان قفل در ماه آوریل ، تنها در یک اجتماع اجتماعی شرکت کرده بود.
“ناگهان روزهای زیادی در خانه حبس شدیم. خیلی ها مردند اما هیچ کس پاسخگو نبود. ” “اگر کسی بخاطر انجام ندادن کار خود عذرخواهی کند ، احتمالاً احساس بهتری خواهم داشت.”
وی گفت: “من نمی توانم درد را فراموش کنم.” “این در استخوان ها و قلب من تعبیه شده است.”
[ad_2]