[ad_1]
از آنجا که همیشه باز بودن همه پنجره ها ، به ویژه در اعماق زمستان ، عملی نیست ، دکتر ماتایی و همکارانش چندین گزینه دیگر را مدل می کنند. آنها دریافتند که گرچه بصری ترین راه حل آشکار – راننده و سرنشین برای پایین آوردن شیشه های خود – بهتر از بسته نگه داشتن همه پنجره ها است ، اما یک استراتژی بهتر نیز باز کردن پنجره هایی است که رو به روی هر سرنشین است. این پیکربندی باعث می شود هوای تازه از شیشه عقب سمت چپ عبور کرده و از پنجره جلو سمت راست خارج شود و به ایجاد مانعی بین راننده و سرنشین کمک می کند.
دکتر متائی گفت: “این مانند پرده هوا است.” “تمام هوای آزاد شده از مسافر را تخلیه می کند و همچنین یک منطقه باد شدید بین راننده و مسافر ایجاد می کند.”
ریچارد کورسی ، متخصص کیفیت هوا در دانشگاه ایالتی پورتلند ، مطالعه جدید را ستود. وی گفت: “آنچه آنها انجام دادند بسیار پیچیده است” ، اگرچه هشدار داد كه تغییر تعداد سرنشینان اتومبیل یا سرعت رانندگی می تواند نتایج را تحت تأثیر قرار دهد.
از آن زمان به بعد ، دکتر کورسی ، نویسنده مشترک آنچه که سال گذشته با دکتر آلن منتشر شد ، مدل خود را از استنشاق آئروسل های ویروس کرونا در شرایط مختلف ایجاد کرده است. نتایج وی ، که هنوز منتشر نشده است ، حاکی از آن است که رانندگی 20 دقیقه ای با شخصی که ذرات ویروس کرونا را منتشر می کند ، بسیار خطرناک تر از به اشتراک گذاشتن کلاس یا رستوران با آن فرد برای بیش از یک ساعت است.
وی گفت: “تمرکز بر روی انتشار بیش از حد رویدادها بود زیرا آنها افراد زیادی را درگیر می کنند.” “اما من فکر می کنم گاهی اوقات مردم از دست می دهند که حوادث بیش از حد گسترده توسط فردی آلوده که به آن رویداد می آید شروع می شود و ما به اندازه کافی درمورد اینکه کجا فرد آلوده شده صحبت نمی کنیم.
در مطالعه بعدی ، که هنوز منتشر نشده است ، دکتر متایی دریافت که به نظر می رسد باز شدن پنجره ها به نصف تقریباً همان مزیت باز شدن کامل آنها را دارد ، در حالی که ترک خوردن فقط یک چهارم مسیر باز اثر کمتری دارد.
دکتر ماتای گفت که یافته های کلی احتمالاً در مورد بسیاری از اتومبیل های چهار در و پنج نفره نه فقط پریوس کاربرد دارد. وی گفت: “گرچه برای مینی ون ها و وانت ها ، من می گویم باز كردن همه پنجره ها یا باز كردن حداقل دو پنجره می تواند مفید باشد.” “علاوه بر این ، من خیلی زیاد برون یابی می کنم.”
[ad_2]