با هدیه هنر ، دختری اگر آزاد نباشد ، پدرش را ارج می نهد

ناوپان کریانگساک در دختری جوان آموخت که ورود به آپارتمان پدرش ممنوع است. پدرش ، داگلاس ای جی لاچفورد ، شاید برجسته ترین مجموعه عتیقه جات کامبوج در جهان باشد و در هر گوشه از آپارتمان وی در بانکوک مجسمه ای از خدای خمر بسیار ارزشمند است که نمی تواند یک بازی اسب را به خطر بیندازد.

هنگامی که او از کودکی به رختخواب رفت ، خانم کریانگ ساک در مصاحبه ای گفت که چهره های سنگین و سنگین او را آزار می دهد. او گفت: “بابا ، آنها شب می روند.”

تابستان گذشته ، هنگامی که پدرش در 88 سالگی درگذشت ، همه آنها از آن وی شدند – 125 اثر که بزرگترین مجموعه خصوصی از آثار خاندان خمر کامبوج با قدمت 1000 ساله را تشکیل می دهد.

اما خانم کریانگساک میراث نگران کننده ای را نیز به ارث برد.

آقای لاچفورد نه تنها دانشمند شناخته شده باستان خمر بود ، بلکه مردی نیز بود متهم به قاچاق کالا برای دهه ها در آثار غارت شده

خانم کریانگساک گفت: مجموعه ای خیره کننده و منحصر به فرد و با ارزش بیش از 50 میلیون دلار ، به عنوان یک بار بزرگ برای مراقبت و نگهداری در حال ظهور است. بنابراین وی با حرکتی که مقامات کامبوجی آن را بسیار سخاوتمندانه می دانند ، تصمیم می گیرد همه اشیای خمر پدرش را به این کشور بازگرداند ، جایی که می تواند توسط دانشمندان خمر مورد مطالعه قرار گیرد و در موزه جدیدی که باید در پنوم پن ساخته شود ، نمایش داده شود.

این یک رویداد خیره کننده برای کامبوجی ها است ، که شاهد بوده اند بسیاری از آثار باستانی کشورشان در دوران سلطنت پل پوت و سالهای جنگ داخلی ناپدید شده اند. مقامات می گویند این اقلام برای چندین نسل مورد احترام بوده و هرگز به عنوان منبع ثروت و سود دیده نشده است.

وزیر فرهنگ و هنرهای زیبا کامبوج ، فورنگ ساکونا گفت: “خوشبختی برای خلاصه کردن احساسات من کافی نیست.” “دانستن اینکه آنها برمی گردند یک احساس جادویی است.”

وی افزود: “این فقط سنگ ، گل و فلز نیست.” “آنها خون ، عرق و سرزمین ملت ما هستند که از هم پاشیده شده اند. گویی کسی را در جنگ از دست داده ایم و هرگز فکرش را نمی کردیم که به خانه بیایند و ناگهان می بینیم که درب منزل ما ظاهر می شود. “

وکیل کریانگ ساک 49 ساله ترجیح می دهد در مورد اتهامات وارد شده علیه پدرش بحث نكند ، اما واضح است كه او مجموعه او را به عنوان حرمت احترام به جای طمع می داند.

وی گفت: “با وجود آنچه مردم داگلاس را می گویند یا آن را متهم می كنند ، پدر من مجموعه خود را در دوره ای كاملا متفاوت آغاز كرد و دنیای او تغییر كرده است.” “امروز من باید دنیا را از دید خانواده ببینم. من دوست دارم هر آنچه داگلاس جمع کرده است در جایی ذخیره شود که مردم دنیا بتوانند از آن لذت ببرند و آن را درک کنند. هیچ جایی بهتر از کامبوج وجود ندارد که مردم این اشیا worship را نه تنها به دلیل هنر یا تاریخ خود ، بلکه به دلیل اهمیت مذهبی آنها عبادت کنند. “

تاکنون ، 25 اثر مهم با قدمت قرن 10 از بانکوک به پنوم پن ارسال شده است ، جایی که بسیاری از آنها در زیر نور آفتاب غوطه ور شده اند که فضای مشترک بزرگ آقای لاچفورد را پر می کند. در ماه های آینده ، حدود 100 مورد دیگر هم از بانکوک و هم از خانه دوم آقای لاچفورد در لندن به کامبوج ارسال می شود.

وکلای خانم کریانگساک و دولت کامبوج در صورت فروش جداگانه ، این مجموعه را بیش از 50 میلیون دلار تخمین می زنند. بسیاری از اشیا منحصر به فرد هستند ، و تاج های طلا و جواهر وجود دارد که در حالی که در طاقچه های مقدس خود ایستاده بودند ، برای تزئین مجسمه ها استفاده می شد.

برای دهه ها ، آقای لاچفورد به عنوان یکی از برجسته ترین متخصصان جهان در زمینه آثار باستانی خمر شناخته شده است. سه کتاب که وی با مجموعه های خود (و مجموعه دیگر مجموعه داران خصوصی) تألیف داشته است ، به عنوان مواد اصلی مرجع باقی مانده اند. و او مجموعه خود را پنهان نکرد. این اشیا با عشق در کتاب های او ، Adoration and Glory: The Golden Age of Khmer Art (2003) به تصویر کشیده شده اند. خمر طلایی: هدیه برای خدایان (2008) ؛ و “برنزهای خمر: تعابیر جدید از گذشته” (2011).

دولت کامبوج هرگز او را به داشتن اموال غیرقانونی متهم نکرده و در واقع هر بار که یک شیates را اهدا می کند ، او را با افتخار باران می کند ، همانطور که این کار را بارها در طول سال ها انجام داده است. به عنوان مثال ، در سال 2008 ، به دلیل “سهم بی نظیر خود در علم و درک فرهنگ خمر” ، نشان بزرگ سلطنتی نشان مونیسارافونت ، معادل یک شوالیه ، به او اعطا شد.

مقامات کامبوج گفته اند که اقلام تازه اهدا شده به عنوان مجموعه لچفورد به موزه منتقل می شوند.

آقای لاكفورد همچنین به بسیاری از موزه های آمریكا از جمله موزه هنر متروپولیتن در نیویورك ، كه در سال 2012 دو شی 2012 عظیم معروف به “همراهان زانو زده” را پس از تشخیص غارت به كامبوج ، اهدا كرد. آقای لچفورد قطعاتی از مجسمه های شکسته را به موزه اهدا کرده بود ، هرچند که هرگز متهم به عمل خلاف نشده بود.

اما رویدادهایی از این دست به حمایت از ترس سوال برانگیز بودن روشهای جمع آوری آقای لاچفورد در طول جنگ داخلی کامبوج (از حدود 1965 تا 1979) کمک کرده است. در سال 2019 ، دادستان های فدرال در نیویورک وی را به قاچاق آثار به غنیمت گرفته شده کامبوج و جعل اسناد متهم کردند و گفتند “او با قاچاق و فروش غیرقانونی اشیای عتیقه کامبوج ، اغلب مستقیماً از سایت های باستانی ، شغل خود را ایجاد کرد”.

آقای لچفورد مدت هاست که چنین ادعاهایی را رد می کند ، و اغلب اصرار می ورزد که او ناجی گنجینه هایی است که در غیر این صورت نابود می شوند یا به جنگل می ریزند.

آقای لاچفورد در مصاحبه ای در سال 2013 گفت: “البته ، این موارد از کامبوج بیرون آورده شد و به جای دیگری ختم شد.” “اما اگر نبودند ، احتمالاً به دلیل تمرین هدفمند خمرهای سرخ اخراج می شدند.”

اقدامات دادستانی فدرال علیه آقای لاچفورد ، که هرگز استرداد نشده بود ، با مرگ وی در آگوست سال گذشته پایان یافت. در آن زمان ، دخترش در مصاحبه ای گفت ، خانواده قبلاً دو سال را صرف تهیه نقشه ای برای بازگرداندن دسته جمعی مصنوعات کرده بودند. به گفته دو مشاور که در مذاکرات بازگشت در کامبوج کمک کردند ، آقای لاچفورد ، بردلی جی. گوردون ، یک وکیل با ادنبریج آسیا در کامبوج ، و چارلز وب از هانومان پارتنرز در لندن ، در ابتدا به سختی تمایل داشتند آنچه را که او به عنوان یادگار می گذارد به اشتراک بگذارند. اما خانم کریانگساک ادامه داد.

وی گفت: “وقتی تقریباً سه سال پیش این مکالمه را شروع کردم ، نمی توانستم حدس بزنم که پیچیدگی آن چقدر خواهد بود” ، وی افزود: “شاید سابقه بودایی من باعث شده کمی متفاوت به مسائل نگاه کنم. و به راحتی کارساز نبود. اما در پایان ، احساس کردم ، “چرا باید فقط بخشی از مجموعه باشد ، در حالی که باید چیزی کاملاً خیره کننده باشد – کل مجموعه.”

همه طرفین در یک نکته اتفاق نظر دارند. آنها امیدوارند که این تصمیم خانم کریانگساک باعث تحریک سایر مجموعه داران خصوصی و شاید موزه های اصلی برای بازگرداندن گنجینه های خمر شود که واقعاً به سرزمین مادری آنها تعلق دارد.

خانم ساکونا گفت: “وقتی این تلاش ها را از سه سال پیش شروع کردیم ، امید زیادی به بازگشت آنها نبود.” “اما ما به روح نیاکان خود رسیدیم و برای آنها دعا کردیم.” وی خانم کریانگساک را که او را “ارزشی ، ازخودگذشتگی و زیبا” خواند ، ستود.

خانم ساكونا گفت: “این مدلی است كه امیدواریم ببینیم و بسیاری از مجموعه داران و موزه ها در سراسر جهان از آن استفاده می كنند.”

وی ادامه داد: “این پیامی است که مجسمه ها باید در خانه ما در زمین باشند – نه در یک اتاق نشیمن خصوصی قفل شده ، بلکه در کامبوج ، جایی که بازدیدکنندگان از سراسر جهان می توانند آنها را ببینند.”

خانم کریانگساک این احساس را تکرار کرد.

وی گفت: “خیلی بهتر است” جایی باشد که مردم دنیا بتوانند این چیزها را ببینند و لذت ببرند. “