اخبار جهانی ، حوزه علمیه که بر اساس برده داری و کار جیم کرو ساخته شده بود ، شروع به پرداخت غرامت کرد

یک شب در سال 1858 ، کارتر داولینگ ، سیاه پوست برده ای که مجبور به کار بدون مزد در حوزه علمیه ویرجینیا در ویرجینیا شمالی شد ، تصمیم جسورانه ای برای فرار گرفت.

او به فیلادلفیا رسید و در آنجا با ویلیام استیل مشهور در مورد لغو قانون ملاقات کرد. وی سپس به شمال کانادا ادامه داد و پس از جنگ داخلی به واشنگتن دی سی بازگشت و در آنجا برای فرزندان خود حساب بانکی باز کرد. سرانجام ، او به عنوان سازمان دهنده کار در بوفالو کار خود را ادامه داد.

تا به امروز ، خط خانواده داولینگ ادامه دارد. و به احتمال زیاد برای اولین بار در تاریخ آمریکا ، فرزندان او می توانند برای کار اجباری خود پول نقد دریافت کنند.

در ماه فوریه ، حوزه علمیه ویرجینیا پرداخت پول نقد را به فرزندان سیاه پوستان آمریکایی که در زمان برده داری و جیم کرو مجبور به کار در آنجا شدند ، پرداخت.

این برنامه از جمله اولین برنامه ها در نوع خود است. اگرچه سایر م institutionsسسات برنامه های بازخرید از جمله بورسیه و کوپن مسکن برای سیاه پوستان را تنظیم کرده اند ، اما در صورت وجود ، تعداد کمی از آنها پول تهیه کرده اند. (نیویورک تایمز نمی تواند تأیید کند که حوزه علمیه اولین نقدی را پرداخت کرده است.)

کشیش ایان مارخام ، رئیس و رئیس حوزه علمیه گفت: “هنگامی که نهادهای سفیدپوست مجبور به مقابله با گناهان گذشته خود شوند ، ما تمام تلاش خود را خواهیم کرد تا از این طریق خارج شویم ، و به ویژه اگر پیامدهای مالی داشته باشد ، از این کار منصرف خواهیم شد.” که در اسکندریه ، ویرجینیا است. “ما می خواستیم اطمینان حاصل كنیم كه ما فقط آنچه را كه درست بود ، بیان و بیان نمی كردیم ، بلكه اقدامات خاصی را نیز انجام می دادیم – و از ابتدا به آن متعهد بودیم.”

چک ها ، حدود 2100 دلار در سال جاری ، سالانه می آیند و شروع به جریان دادن به فرزندان این کارگران سیاه پوست می کنند. پول از یک صندوق 1.7 میلیون دلاری برداشت شد که به اندازه صندوق بزرگ حوزه علمیه افزایش می یابد. اگرچه تاکنون فقط 15 نفر پرداختی دریافت کرده اند ، این تعداد ممکن است ده ها نفر افزایش یابد ، زیرا شجره شناسان برای یافتن فرزندان زنده به دنبال سوابق می گردند.

این برنامه به اعضای نسل نزدیک به کارگران اصلی پرداخت پرداخت می کند و آنها را “سهامدار” می نامد. اگر این نسل شامل افرادی شود که فوت کرده اند ، هزینه ها به فرزندان آنها تعلق می گیرد. و اگر این فرد فرزندی نداشته باشد ، پول بین خواهران و برادران قدیمی ترین نسل توزیع می شود.

روحانی جوزف تامپسون ، مدیر حوزه علمیه وزارتخانه های چند فرهنگی ، روزی را که مارکام وارد دفتر کار خود شد ، به خاطر آورد و از آنچه در مورد تنظیم برنامه جبران خسارت فکر می کرد ، پرسید.

وی گفت: “این یکی از مواردی است که من هرگز فکر نمی کردم در زندگی خود ببینم – یک بحث جدی و جدی در مورد جبران خسارت در ایالات متحده.” “این لحظه بسیار چشمگیری برای من بود.”

رهبران حوزه علمیه اذعان می کنند که جزئیات اینکه چه کسی و چه مقدار پول دریافت خواهد کرد ، پیچیده است. پرونده داولینگ را در نظر بگیرید. در حالی که او سیاه پوست بود ، نوه های او و همچنین فرزندانشان در سوابق رسمی خود را سفید نشان می دادند.

مدی مک کوی ، شجره نامه ای که با حوزه علمیه برای یافتن فرزندان افراد برده کار می کرد ، گفت که اگرچه چنین شرایطی س questionsالات دشواری را ایجاد می کند ، اما حوزه علمیه در وهله اول با آنها برخورد کرده است.

مک کوی گفت: “هیچ راهنمایی برای مراجعه به آن وجود ندارد.” “بسیاری از فراز و نشیب ها و بسیاری از تصمیمات واقعاً بسیار سخت و گفتگوی سخت وجود خواهد داشت ، اما این کار است.”

گسترش برنامه در سالهای آینده مصادف با 200 سالگرد حوزه علمیه در سال 2023 خواهد بود. حوزه علمیه ، 25 دقیقه رانندگی در جنوب واشنگتن ، به قدرتمندترین کلیسای کلیسای اسقفی تبدیل شده است. او سالانه حدود 50 دانشجو فارغ التحصیل می کند و 191 میلیون دلار افتخار می کند.

اما این م institutionسسه با تمام بدنامی اش ، برای دهه ها به کار سیاه پوستان وابسته بوده است که هرگز برای کار خود حقوق کافی دریافت نکرده اند – یا اصلاً مزدی دریافت نکرده اند. اینها شامل باغبان ، آشپز ، باربر ، ماشین ظرفشویی و لباسشویی بود. تعداد دقیق کارگران سیاه پوست از سال 1823 تا 1951 هنوز مشخص نیست ، اما آنها احتمالاً صدها نفر هستند.

در میان آنها پدربزرگ لیندا توماس ، اولین زنی بود که 2100 دلار از حوزه علمیه پرداخت کرد. پدربزرگ توماس ، جان ساموئل توماس جونیور ، پس از جنگ جهانی اول در حوزه علمیه به عنوان باربر و به احتمال زیاد به عنوان کارگر مزرعه حوزه علمیه کار می کرد.

لیندا توماس 65 ساله گفت مادرش بزرگ شدن در یک خانه سفید کوچک در دانشگاه را به یاد می آورد. وی گفت پدربزرگش آرزوی وزیر شدن را داشت ، اما به دلیل رنگ پوست مانع مراجعه به حوزه علمیه شد. سرانجام ، نزدیک به پایان جنگ جهانی دوم ، او به واشنگتن نقل مکان کرد و قبل از مرگ در 1967 وزیر شد.

اگرچه پرداخت ها ناچیز است ، وی اظهار امیدواری كرد كه این برنامه تغییری در روایت جبران خسارت آمریكا ایجاد كند – هم برای استثمار سیاه پوستان و هم برای م institutionsسساتی كه از آن بهره مند شده اند. وی گفت: “برای بسیاری از سالها ، افرادی كه عرق به پشت داشتند ، نه تنها پنبه می چیدند ، بلكه م institutionsسساتی نیز می ساختند.”

در حالی که برنامه حوزه علمیه در ایالات متحده پیشگامانه است ، ویلیام داریتی ، استاد سیاست عمومی و مطالعات آفریقایی آمریکایی در دانشگاه دوک ، گفت که چنین برنامه های رستگاری نباید برای جبران بی عدالتی های برده داری یا از بین بردن تأثیرات سیاست نژادپرستی کافی باشد. .

وی گفت: تنها نهادی که می تواند برنامه جامع جبران خسارت را به اندازه کافی برای بازپرداخت دستمزد از دست رفته برده داری یا از بین بردن اختلاف نژادی در ثروت تأمین کند ، دولت فدرال است. وی با برآورد اینکه چنین برنامه جامعی به 11 تریلیون دلار نیاز دارد ، افزود: “این مسئله گناه شخصی نیست.” “این یک مسئولیت ملی است.”

طبق نظرسنجی های ABC و واشنگتن پست ، حمایت عمومی از جبران خسارت طی سالها افزایش یافته است ، از 19 درصد پاسخ دهندگان در سال 1999 به 31 درصد در سال 2021 رسیده است. اما حتی در حوزه علمیه ، برنامه رستگاری تا حدودی مقاومت کرد.

مارکهام گفت که تعداد انگشت شماری از اهدا کنندگان اعتراض کرده اند و می گویند دیگر پول واریز نخواهند کرد. آنها همچنین شنیدند که مردم درخواست حذف از لیست های پستی حوزه را دارند.

در تعیین چگونگی تأمین خسارت ، یک خط تقسیم مشترک در مورد تهیه پول است. شورای شهر ایوانستون ، ایلینوی ، با اختصاص 10 میلیون دلار به خانواده های سیاهپوست در قالب کمک هزینه مسکن موافقت کرده است ، اگرچه جزئیات این طرح هنوز مشخص نیست. در اوایل سال جاری ، رالف نورثوم ، فرماندار ویرجینیا قانونی را امضا کرد که طبق آن پنج دانشگاه ایالتی مجبور به ایجاد بورسیه و برنامه های توسعه جامعه برای سیاه پوستان هستند. و در ماه مارس ، یک دستور برجسته از کشیش های کاتولیک متعهد شد که 100 میلیون دلار برای فرزندان برده ای که قبلاً مالک آن بود ، جمع آوری کند.

ابیون دیویس ، کارمند وزارت چند فرهنگی ، گفت که پرداخت ها بخش عمده ای از برنامه حوزه علمیه ویرجینیا است ، اما افزود که روابط با خانواده ها و همچنین شناخت مشارکت اجداد آنها نیز بسیار مهم است. وی گفت: “من با سهامداران تلفنی گریه کردم.” “ما خندیدیم و در کمال باوریمان که این واقعیت اتفاق می افتد مشترک بود.”

تأیید هویت افراد برده ای که همراه با فرزندان خود در حوزه علمیه کار می کردند کار کمی نیست. به گفته کارکنان تحقیقاتی ، احتمالاً از سال 1823 تا 1865 ، حداقل 290 نفر در آنجا کار می کردند. از سال 1865 تا 1951 احتمالاً صدها نفر دیگر وجود دارد.

جرالد وانزر ، یکی از سهامداران ، گفت که سوابق بررسی شده توسط حوزه علمیه جزئیات جدیدی درباره چندین نفر از اعضای خانواده وی را که در آنجا به عنوان کارگر عمومی ، خشکشویی و نظافت کار می کردند ، نشان می دهد. اعتقاد بر این است که پدربزرگ بزرگ او ، آهنگر ، اولین بوده است.

ونزر 77 ساله گفت كه حوزه علمیه “هرگز نمی تواند آنچه را كه 150 سال پیش رخ داده جبران كند و پول شخصاً نظرات من را تغییر نخواهد داد.” ونسر گفت که او بیشتر نژادپرستی را که نیاکانش در زندگی خود تجربه کرده بودند ، تجربه کرده است.

وی گفت: “من هرگز مجبور نبودم که در عقب اتوبوس سوار شوم ، اما حمامها و پایه های آب را به یاد می آورم و نمی توانم در این مکان سرویس دهم.” زنده نمانند تا بازخرید را به صورت پرداخت های نقدی ببینید.

ماركام گفت كه او معتقد است آمریكا با محاسبه نابرابری نژادی روبرو است و برنامه حوزوی ، هر چند ناچیز ، به جلوگیری از چشم بستن ملت کمک می كند.

وی گفت: “من فکر می کنم زمان آن فرا رسیده است که بگویم:” نه ، دیگر نمی توانی “. “در واقع ، شما واقعاً باید با آنچه اتفاق افتاده ، چگونه اتفاق افتاده و چگونه درست آن را برطرف کنید.”